Met de muziek van het Hakon Kornstad Trio is iets heel bijzonders aan de hand. Hakon is een Noorse jazz saxofonist geïnspireerd door muzikanten als Coleman Hawkins, Stan Getz en Jan Garbarek, negen jaar geleden hoorde hij opera muziek in de Metropolitan in New York en hij was verkocht. Hij is nu dus ook operazanger in de traditie van Jussi Björling, Frits Wunderlich en Luciano Pavarotti, maar hij combineert dat met een uitgesproken jazz begeleiding. Op dit album is hij zowel vocaal als op tenorsax, fluit en sansula (duimpiano) te horen en hij wordt begeleid door twee topmuzikanten uit de Noorse jazz scene, Mats Eilertsen op de contra bas en Frode Haltli op de accordeon.

Het repertoire bestaat uit klassieke stukken, het oudste is uit 1823 van Schubert en het jongste stamt uit 1914 van Manuel de Falla. Verder zijn er composities te horen van Tosti, Verdi, Wagner, Mascagni, Lalo en Grieg. Het mag een wonderlijke combinatie lijken, maar het werkt uitstekend, althans in mijn oren, ik heb dan ook menige opera cd in de kast staan. Op de vraag of dit een nostalgische trip is of een vorm van moderne jazz antwoord Hakon dat het begrip moderne jazz al zo’n eeuw oud is en dat het inmiddels 50 jaar geleden is dat Coltrane en Stravinsky de muziek hebben veranderd, de tijdgeest van nu is dat alles hedendaags is zolang het een verhaal vertelt en uit het hart komt. Het Noorse jazz geluid stamt al uit de jaren ’60, vaak worden contrasterende muzikale genres vermengd waarbij het gebruik van de oren en de improvisatie vaardigheden als lijm dienen.

“To me jazz is a way of thinking -a method- rather than a specific sound. In jazz the compositions never stop evolving (almost like plants in a greenhouse)”aldus Hakon. Daarom is de titel “Im Treibhaus” heel treffend gekozen want dit nummer uit Richard Wagner’s Wesendonck Lieder heet dus gewoon greenhouse oftewel kas. Het wordt hier overigens instrumentaal gebracht met prachtige melancholieke solo’s op de drie instrumenten. Ook het intro van “Vainement ma bien Aimée”uit Le roi d’Ys van Lalo brengt je op een dwaalspoor met de korte geluidstoten van sax en accordeon, waarna de zang van Hakon je weer terugbrengt bij Lalao. Het album wordt fraai afgesloten met “Nana” geïnspireerd op het werk van de Falla en waar Hakon niet vokaal is te horen maar fluitend (!)

Jan van Leersum.